สายลมจาก

สายลมจาก
ตะวันคล้อยอัสดงลงทิวเขา
สีแดงเศร้าเป่าหัวใจให้ใหลหลง
ตกลงสู่หลุมพรางอยู่กลางดง
เมื่อยังคงหวนไห้ในวันวาน
อยู่ท่ามกลางเส้นทางที่เดินหน้า
อยู่ท่ามกลางชีวาที่ขับขาน
อยู่ท่ามกลางร่างกายไม่ยืนนาน
แต่ดวงมาลย์ต้องสู้อยู่ต่อไป
สายลมจากพัดพามาอีกครั้ง
หอบความหลังครั้งเก่าเราสดใส
หอบความทุกข์ที่มันเคยเผาใจ
หอบวันใหม่ที่ไม่แน่ไม่แน่นอน

หยาดน้ำค้างร่วงหล่นบนผืนหญ้า
สายหมอกหนาปิดใจให้สะท้อน
หยาดน้ำตาร่วงลงในดงดอน
ที่แต่ก่อนเคยสนุกทุกเวลา...

มีนาคม 2540
ปฐมบทแห่งการลาจาก...

เปิดเรื่อง

เงียบเชียบ
ความเงียบเยียบเย็นลึก
สุดรู้สึกสิ้นรู้สา
ซบเซามัวซัวมา
อึมครึมลอบครอบจับใจ
แปลกเปลี่ยวเชี่ยวกระชาก
ฉุดจรจากซากสดใส
สงัดอัดอกใน
จนเจ็บจุกทุกสรรพางค์
แผ่เหงาเงาตระหง่าน
สุดตระการพานกว่ากว้าง
ยัดเยียดเครียดเวิ้งว้าง
ปกปิดป้องคลองครื้นเครง
จมจ่อมคร่อมความคิด
ตีบตันติดมิดหวาดเกรง
มืดมนหม่นวังเวง
ก้าวสร้างสรรค์สั่นงันงก
หดหู่กู่กึกก้อง
ส่งแซ่สร้องร่องเหวรก
กระเด็นกระดอนตก
ณ ที่ร้างในว่างเปล่า
เงียบสวดหวดกระหน่ำ
เงื้อชอกช้ำโบยซ้ำเหงา
รับรู้เพียงแผ่วเบา
ก่อนฝังฝาก...รากลำพัง

พฤศจิกายน,สี่ห้า