เปิดเรื่อง

เงียบเชียบ
ความเงียบเยียบเย็นลึก
สุดรู้สึกสิ้นรู้สา
ซบเซามัวซัวมา
อึมครึมลอบครอบจับใจ
แปลกเปลี่ยวเชี่ยวกระชาก
ฉุดจรจากซากสดใส
สงัดอัดอกใน
จนเจ็บจุกทุกสรรพางค์
แผ่เหงาเงาตระหง่าน
สุดตระการพานกว่ากว้าง
ยัดเยียดเครียดเวิ้งว้าง
ปกปิดป้องคลองครื้นเครง
จมจ่อมคร่อมความคิด
ตีบตันติดมิดหวาดเกรง
มืดมนหม่นวังเวง
ก้าวสร้างสรรค์สั่นงันงก
หดหู่กู่กึกก้อง
ส่งแซ่สร้องร่องเหวรก
กระเด็นกระดอนตก
ณ ที่ร้างในว่างเปล่า
เงียบสวดหวดกระหน่ำ
เงื้อชอกช้ำโบยซ้ำเหงา
รับรู้เพียงแผ่วเบา
ก่อนฝังฝาก...รากลำพัง

พฤศจิกายน,สี่ห้า